Caza Mayor

 

Pocos pueblos pueden presumir de tener en sus montes una fauna tan rica y variada y una caza tan apetecible como la que tiene su habitat en el coto de Xares, por eso no esta de más, conocer las caracteristicas, costumbres, modo de vida, alimentación, reproducción,etc., de cada uno de estos animales de caza mayor que pueblan nuestras montañas como son el ciervo, corzo, jabalí, muflón, venado, etc.

Poucos pobos poden presumir de ter nos seus montes unha fauna tan rica e variada e unha caza tan apetecible como a que ten a súa habitat no coto de Xares, por iso non esta de máis, coñecer as caracteristicas, costumes, modo de vida, alimentación, reprodución,etc।, de cada un destes animais de caza maior que poboan as nosas montañas como son o cervo, corzo, xabaril, muflón, venado, etc.

Peu de peuples peuvent présumer d'avoir dans leurs montagnes une faune aussi riche et variée et une chasse aussi apetecible que celle qui a son habitat dans la limite de Xares, par cela pas celle-ci plus, connaître les caractéristiques, coutumes, mode de vie, alimentation, reproduction, etc।, de de chaque un de ces animaux de chasse plus grande qui peuplent nos montagnes comme sont le cerf, corzo, jabalí, muflón, venado, etc.

Few towns can be conceited to have in their mounts a fauna so rich and varied and a as tempting hunting as the one that its habitat in the boundary of Xares has, by that not this of more, to know the characteristics, customs, way of life, feeding, reproduction, etc।, with each one of these animals of hunting greater than our mountains populate as they are the red deer, corzo, wild boar, muflón, deer, etc.

EL CIERVO COMÚN ,   ciervo rojo o venado (Cervus elaphus), es una especie ampliamente distribuída por el Hemisferio norte। Se han documentado unas 27 subespecies distintas con un rango de distribución que se estiende desde el Magreb, la península ibérica y gran Bretaña hasta gran parte de América del Norte, que se diferencian entre sí por el tamaño, longitud y color del pelo y forma de las cuernas। Las seis subespecies de uapitíes norteamericanos, antaño clasificados en la especie propia Cervus canadensis se clasifican actualmente como subespecies de Cervus elaphus।El ciervo común es de gran tamaño, solo superado por el Alce dentro del conjunto de los cérvidos vivos, con un tamaño ordinario de 1,60 a 2,50 metros de longitud y un peso en los machos de hasta 200 kilos। Esta especie presenta dimorfismo sexual, siendo las hembras mas pequeñas y menos corpulentas que los machos। El sexo masculino presenta cuernas que renuevan cada año y en algunas subespecies una densa melena de pelo oscuro en cuello y hombros. El color del pelo es normalmente pardo en todo el cuerpo salvo el vientre y los gluteos, blanquecinos, y puede variar en la intensidad de su tonalidad según los individuos. Las crias de pocos meses presentan una coloración rojiza, con manchas y rayas blancas que les ayudan a esconderse de los depredadores. Son exclusivamente vegetarianos con mas peso de las hojas sobre la hierba. Los ciervos son animales sociales que forman grupos en función de su edad y sexo. Las hembras viven en manadas en decenas de ejemplares con sus retoños mas jovenes, mientras que los machos se mueven de forma solitaria o en grupos mas reducidos, de menos de 5 unidades. solo se acercan a las hembras en la época de celo (entre Agosto y Septiembre, según zona y clima) momento en que comienzan a mostrar sus deseos de reproducirse por medio de la berrea y luchan con los otros machos por el control de un harén. Para ello, los cuernos se han estado desarrollando durante el verano, adquiriendo mayor tamaño, longitud y numero de puntas a medida que avanza la edad del ejemplar. En otoño las cuernas pierden la piel protectora que las recubre (el terciopelo), de las que los machos se desprenden frotándose la cabeza contra los troncos de árboles. Durante toda la época de reproducción los machos no se alimentan y pasan todo el día luchando entre ellos o copulando con las hembras que se hayan ganado, de tal manera que no es raro que muchos mueran de hambre y puro agotamiento si el año ha sido malo y no han acumulado reservas suficientes para el invierno. Esto suele afectar a los individuos jóvenes que suelen terminar la estación sin reproducirse derrotados por animales de mayor edad y fuerza. Debido a ello la esperanza de vida de esta especie es de apenas 5 ó 6 años para los machos, aunque pueden llegar a los 20 años en algunos casos. Tras la época de celo los machos abandonan la manada conquistada, aunque algunos se quedan en ella una temporada. Para Febrero todos los individuos han perdido ya sus cuernos y procederan en los meses siguientes a renovarlos. Las hembras preñadas durante el otoño paren una cria o dos 8 meses después, a comienzos del verano. Los cervatillos pueden levantarse y seguir a su madre al poco de nacer, pero ella suele escondarlos entre la vegetación y acude regularmente a amamantarlos hasta los 3 meses. A los 2 años las hembras ya son adultas mientras que los machos alcanzan la madurez a los 3. El ciervo común es presa de multiples carnivoros, en nuestro caso de lobos, zorros, aguilas, etc., ante los que solo tienen el recurso de la huída y en el caso de los mas pequeños el camuflaje, ya que los machos rara vez usan sus cuernos para luchar contra ellos, pues son poco efectivos contra los carnivoros.
EL CORZO   (Capreolus capreolus) es el miembro de la familia de los cérvidos mas pequeño de Eurasia. su área de distribución de extiende desde Europa occidental (dónde solo esta ausente en Irlanda, Portugal, Grecia y el norte de escandinavia) hasta el norte de China. En estado adulto el corzo tiene una altura en la cruz de 76 centimetros como máximo y un peso de entre 15 y 30 kilos. Los machos presentan cuernas pequeñas de 3 puntas que mudan cada año a principios del invierno y se han terminmado de desarrollar ya cuando empieza la primavera. El pelaje es pardo-rojizo en ambos sexos durante el verano, volviéndose grisáceo en invierno, al tiempo que aparece una mancha blanca sobre la grupa. El vientre es de color más claro que la espalda. Las crías, por el contrario, presentan un manto rojizo salpicado de numerosas motas blancas para aumentar su camuflaje con el entorno. Son característicos los gritos que emiten ambos sexos, similares a un ladrido.El corzo es un animal predominantemente forestal, que sale a campo abierto en contadas ocasiones durante el verano para añadir algunas hierbas a su dieta, basada en el consumo de hojas de arbustos y árboles bajos, así como bayas y brotes tiernos. Sus hábitos son crepusculares, viéndosele rara vez durante el día, que suele pasar escondido entre la espesa vegetación. Las hembras viven con una o dos crías que hayan tenido ese año. Es normal que éstas pasen escondidas la mayor parte del tiempo y la hembra sólo se acerque para amamantarlas, aunque siempre se mantenga vigilante en las inmediaciones. No es raro que algunas personas, al descubrir una cría en la espesura, la crean abandonada y se la lleven. Éste es probablemente el mayor peligro que acecha al corzo, pues rara vez se adapta a la domesticación y muere a los pocos días.Por su parte, los machos pueden ser solitarios o vivir con una hembra y sus crías. En la época de celo (inicios del verano) se vuelven fuertemente territoriales y tratan de mantener a los otros machos lejos de su área de influencia en todo momento, al tiempo que tratan de atraer a las hembras para aparearse con ellas. El corzo es uno de los pocos ungulados con implantación diferida, por lo que la fecundación no se da casi nunca en el momento del apareamiento, sino a veces incluso meses después. De todos modos, lo normal es que el alumbramiento de las crías (una sola en las madres primerizas, dos en los partos siguientes) se produzca en el mes de mayo.El corzo es una especie cinegética en toda su distribución, siendo su caza una actividad muy frecuente sobre todo en Europa central y España, dónde abunda especialmente en la parte norte, aunque llega por el sur hasta el Mar de Alborán.
EL JABALÍ   (Sus scrofa), es un mamífero de la familia de los suidos presente en Europa, aunque hay también subespecies en América, Africa y Asia. Se puede encontrar en la península ibérica, donde su población es abundante y es considerado como pieza de caza mayor. En algunos lugares se mezcló con cerdos domésticos asilvestrados creando un jabalí carnivoro más violento. En la Península Ibérica se localizan dos subespecies que se diferencian por el pelaje, sus scrofa castilianus y sus scrofaa baeticus. La longitud del cuerpo es de 120 cms. y la longitud de la cola de 22 cms. con una alzada a la cruz de 65 cms. Los machos pesan entre 70 y 90 kg, las hembras entre 40 y 65 kg (y ocasionalmente incluso 150 kg). En España y Europa es una especie cinegética, por lo que no se encuentra en peligro ni amenazada.
El jabalí es un mamífero de tamaño mediano provisto de una cabeza grande y alargada, en la que destacan unos ojos muy pequeños. El cuello es grueso y las patas son muy cortas, lo que acentúa aún más su rechoncho cuerpo, en el que es mayor la altura de los cuartos delanteros que los traseros, a diferencia del cerdo doméstico, que por evolución genética ha desarrollado más la parte posterior de su cuerpo, donde se localizan las piezas que alcanzan más valor en el mercado de las carnes.El jabalí compensa su mala vista con un importante desarrollo del olfato, que le permite detectar alimento, como trufas o vegetales y animales bajo tierra, o incluso enemigos a más de 100 metros de distancia. El oído está también muy desarrollado y puede captar sonidos imperceptibles para nosotros.Sus pelos son gruesos y negros midiendo entre 10 y 13 cm en la cruz y unos 16 cm en la punta de la cola. El color de la capa o pelo es muy variable y va desde colores grisáceos a negro oscuro, pasando por colores rojizos y marrones. Las patas y el contorno del hocico son más negras que el resto del cuerpo. La crin que recorre el lomo a partir de la frente, se eriza en caso de cólera. El cambio de pelo tiene lugar hacia Mayo o Junio, aunque la hembra con crías muda más tarde. En verano las cerdas son más cortas.Las crías o jabatos nacen con unas características rayas longitudinales a lo largo del cuerpo, lo que les ha dado el nombre de rayones o listones. Posteriormente éstas desaparecen a lo largo de los primeros meses de vida y su pelaje se oscurece, pasando del rojo bermejo al año de edad y al marrón o negro en los ejemplares adultos.El jabalí es de comportamiento muy sociable, no es territorialista, y se desplaza en grupos matriarcales, normalmente de tres a cinco animales formados por hembras y sus crías, aun cuando se pueden ver grupos superiores a los veinte individuos. La jabalina (hembra del jabalí) dominante es la de mayor edad y tamaño. Los jóvenes machos de un año, llamados bermejos, viven en la periferia del grupo. Exceptuando el período de celo, los machos en edad reproductora son más bien solitarios, aun cuando los individuos mayores suele ir acompañados por un macho más joven conocido como el escudero. El jabalí durante el día es normalmente sedentario, pero durante la noche puede recorrer distancias considerables, que pueden ir desde los 2 a 14 km por noche, normalmente al paso cruzado o al trote ligero, mientras que en las huidas puede practicar un vivo galope, que sin embargo sólo puede mantener durante un corto periodo de tiempo.En el bosque utiliza casi siempre los mismos pasajes para sus correrías, pero en el caso de las hembras preñadas o con crías, se vuelven más sedentarias. Durante el período de celo, de Noviembre a Enero, el jabalí macho busca hembras receptivas de un modo tan activo que a veces llega a olvidarse de su propia alimentación. En cuanto encuentra una piara, comienza expulsando a los jóvenes del año anterior. En caso necesario, lucha contra sus rivales para conquistar a las jabalinas, generalmente dos o tres, y en ocasiones hasta ocho. Los baños de barro desempeñan un importante papel en la ecología de la especie, considerándose que tienen varias funciones. Así aseguran su regulación térmica, en cuanto que el jabalí no suda al tener las glándulas sudoríparas atrofiadas. De igual modo se ha considerado que los baños de barro tienen un importante papel en las relaciones sociales de la especie e incluso se ha descrito un papel en la selección sexual, de modo que si mientras en el verano usan los baños de barro todos los jabalíes, sin distinciones de sexo ni edad, durante la época de celo parecen reservadas casi exclusivamente a los machos adultos, de modo que se ha considerado, que estos baños pueden estar ligados a la persistencia de los olores corporales sobre un sustrato estable como el que el que proporciona una capa de barro adherida al pelo, sin olvidar las funciones de marca territorialista o incluso sanitarias que tienen para la especie los baños en barro. El jabalí se adapta a todo tipo de hábitats siempre que disponga de una mínima cobertura y alimento, aunque prefiere los lugares con una vegetación alta donde poder camuflarse y abunde el agua para beber y revolcarse en el lodo y barro. Sus hábitats predilectos son los encinares y los macizos forestales caducifolios o mixtos, sobre todo si están poco visitados y su nivel inferior es rico en maleza, zarzas y espinos donde pueda revolcarse en seco y al abrigo del viento. Pero también se le encuentra en el matorral mediterráneo (maquia) y marismas, sin desdeñar las áreas de cultivo, siempre que mantengan una mínima cobertura de arbolado o arbustos donde protegerse. En caso necesario, nada bien y durante mucho tiempo. Soporta fácilmente los rigores del invierno gracias a su pelaje y dura capa de piel lo que le permite permanecer en invierno en la zona de alta-media montaña sin mayores problemas que los derivados de la falta de alimentos.El muflón común o europeo (Ovis musimon) es un gran artiodáctilo de la subfamilia Caprinae que se puede encontrar en muchas partes de Europa. Curiosamente, se extinguió hace milenios de este continente debido a la caza excesiva y los cambios climáticos, y quedó relegado a las islas de Córcega, Cerdeña y Chipre, habiendo sido introducido con fines cinegéticos en esta última isla durante el Neolítico. En siglos posteriores volvió al continente de mano del hombre, donde se adaptó perfectamente y hoy en día es una especie en expansión, sobre todo en las zonas montañosas. En tiempos recientes se ha llevado también a las Islas Canarias, Estados Unidos, Nueva Zelanda y Hawai y numerosos cotos de caza en todo el mundo, incluso en lugares tan lejanos como Chile Se cree que este animal dio origen a la oveja doméstica (Ovis aries), luego de ser domesticado en Mesopotamia hacia el año 9000 antes de Cristo.
EL MUFLÓN   es un animal bastante grande que puede pesar hasta 50 kilos. Se asemeja a una oveja estilizada de patas y cuello proporcionalmente más largos. La lana es mucho más corta y de color pardo oscuro, volviéndose blanquecina en morro, ojos, mitad inferior de las patas, glúteos y vientre. Los machos son más grandes y robustos que las hembras y están dotados de grandes cuernos que se curvan a ambos lados de la cabeza; las hembras, en cambio, no presentan cuernos o los tienen de muy escasa longitud. En invierno, los machos desarrollan en los costados unas manchas blancas que no aparecen en los individuos del otro sexo.Se trata de un animal social que vive en pequeños grupos familiares en el caso de las hembras y sus crías (una por parto), a los que se agrega un macho en la época de celo que es solitario el resto del año. Para poder incorporarse a una de estas manadas, los machos deben medir antes sus fuerzas con otros rivales, entrechocando sus cuernos violentamente. La bóveda craneana está reforzada para disminuir los efectos del impacto, pero esto no logra evitar un leve aturdimiento de los contendientes tras un golpe especialmente potente.La alimentación es puramente vegetariana, y suele realizarse por la noche, cuando el muflón es más activo. Sus enemigos más peligrosos son los lobos, mientras que los linces y águilas suelen depredar sobre los individuos más jóvenes. Además de la oveja doméstica, el muflón mantiene un estrecho parentesco con otras especies salvajes como el Muflón Asiático (Ovis orientalis), el Argalí o argal (Ovis ammon), el Urial (Ovis vignei), la Oveja de las nieves o siberiana (Ovis nivicola), el Muflón de las Rocosas o muflón canadiense (Ovis canadensis) y el Carnero de Dall (Ovis dalli).

O CERVO COMÚN , cervo vermello ou veado (Cervus elaphus), é unha especie amplamente distribuída polo Hemisferio norte. Documentáronse unhas 27 subespecies distintas cun rango de distribución que se estiende desde o Magreb, a península ibérica e gran Bretaña ata gran parte de América do Norte, que se diferencian entre si polo tamaño, lonxitude e cor do pelo e forma das cuernas. As seis subespecies de uapitíes norteamericanos, antano clasificados na especie propia Cervus canadensis clasifícanse actualmente como subespecies de Cervus elaphus.O cervo común é de gran tamaño, só superado polo Alce dentro do conxunto dos cérvidos vivos, cun tamaño ordinario de 1,60 a 2,50 metros de lonxitude e un peso nos machos de ata 200 quilos. Esta especie presenta dimorfismo sexual, sendo as femias mais pequenas e menos corpulentas que os machos. O sexo masculino presenta cuernas que renovan cada ano e nalgunhas subespecies unha densa melena de pelo escuro en pescozo e ombreiros. A cor do pelo é normalmente pardo en todo o corpo agás o ventre e os gluteos, abrancazados, e pode variar na intensidade da súa tonalidade segundo os individuos. As crias de poucos meses presentan unha coloración avermellada, con manchas e raias brancas que axúdanlles a agocharse dos depredadores. Son exclusivamente vexetarianos con mais peso das follas sobre a herba. Os cervos son animais sociais que forman grupos en función da súa idade e sexo. As femias viven en manadas en decenas de exemplares con súas retoños mais jovenes, mentres que os machos se moven de forma solitaria ou en grupos mais reducidos, de menos de 5 unidades. só achéganse ás femias na época de celo (entre Agosto e Setembro, segundo zona e clima) momento en que comezan a mostrar os seus desexos de reproducirse por medio da berrega e loitan cos outros machos polo control dun harén. Para iso, os cornos estivéronse desenvolvendo durante o verán, adquirindo maior tamaño, lonxitude e número de puntas a medida que avanza a idade do exemplar. En outono as cuernas perden a pel protectora que as recubre (o veludo), das que os machos se desprenden frotándose o corpo contra os troncos de árbores. Durante toda a época de reprodución os machos non se alimentan e pasan todo o día loitando entre eles ou copulando coas femias que se haxan gando, de tal maneira que non é raro que moitos morran de fame e puro esgotamento se o ano foi malo e non han acumulado reservas suficientes para o inverno. Isto adoita afectar aos individuos mozos que adoitan terminar a estación sen reproducirse derrotados por animais de maior idade e forza. Debido a iso a esperanza de vida desta especie é da penas 5 ou 6 anos para os machos, aínda que poden chegar aos 20 anos nalgúns casos. Trala época de celo os machos abandonan a manda conquistada, aínda que algúns quédanse nela unha tempada. Para Febreiro todos os individuos perderon xa os seus cornos e procederan nos meses seguintes a renovalos. As femias empreñadas durante o outono paren unha cria ou dous 8 meses despois, a comezos do verán. Os cervatillos poden erguerse e seguir á súa nai ao pouco de nacer, pero ela adoita escondarlos entre a vexetación e acode regularmente a amamantarlos ata os 3 meses. Aos 2 anos as femias xa son adultas mentres que os machos acadan a madurez aos 3. O cervo común é presa de multiples carnivoros, no noso caso de lobos, raposos, aguilas, etc., diante dos que só teñen o recurso da huída e no caso dos mais pequenos o camuflaje, xa que os machos rara vez usan os seus cornos para loitar contra eles, pois son pouco efectivos contra os carnivoros.
O CORZO  (Capreolus capreolus) é o membro da familia dos cérvidos mais pequeno de Eurasia. a súa área de distribución de estende desde Europa occidental (onde só esta ausente en Irlanda, Portugal, Grecia e o norte de escandinavia) ata o norte de China. En estado adulto o corzo ten unha altura na cruz de 76 centimetros como moito e un peso de entre 15 e 30 quilos. Os machos presentan cuernas pequenas de 3 puntas que mudan cada ano a principios do inverno e se han terminmado de desenvolver xa cando empeza a primavera. O pelaje é pardo-avermellado en ambos sexos durante o verán, volvéndose grisallo no inverno, ao tempo que aparece unha mancha branca sobre a anca. O ventre é de cor máis claro cá costas. Críalas, polo contrario, presentan un manto avermellado salpicado de numerosas motas brancas para aumentar seu camuflaje co contorno. Son característicos os berros que emiten ambos sexos, similares a un ladrido.O corzo é un animal predominantemente forestal, que sae a campo aberto en contadas ocasións durante o verán para engadir algunhas herbas á súa axuda de custo, baseada no consumo de follas de arbustos e árbores baixos, así como bayas e brotes tenros. Os seus hábitos son crepusculares, viéndosele rara vez durante o día, que adoita pasar agochado entre a espesa vexetación. As femias viven cunha ou dúas crías que teñan ese ano. É normal que estas pasen agochadas a maior parte do tempo e a femia só achéguese para amamantarlas, aínda que sempre se manteña vixiante nas inmediacións. Non é raro que algunhas persoas, ao descubrir unha cría na espesura, créana abandonada e se lévena. Este é probablemente o maior perigo que asexa ao corzo, pois rara vez adáptase á domesticación e morre aos poucos días.Pola súa banda, os machos poden ser solitarios ou vivir cunha femia e as súas crías. Na época de celo (inicios do verán) vólvense fortemente territoriais e tratan de manter aos outros machos lonxe da súa área de influencia en todo momento, ao tempo que tratan de atraer ás femias para aparearse con elas. O corzo é un dos poucos ungulados con implantación diferida, polo que a fecundación non dáse case nunca no momento do apareamiento, senón a veces incluso meses despois. De todos modos, o normal é que o alumbramiento das crías (unha soa nas nais primerizas, dous nos partos seguintes) prodúzase no mes de maio.O corzo é unha especie cinexética en toda a súa distribución, sendo a súa caza unha actividade moi frecuente sobre todo en Europa central e España, onde abunda especialmente na parte norte, aínda que chega polo sur ata o Mar de Alborán.
O XABARIL  (Súas scrofa), é un mamífero da familia dos suidos presente en Europa, aínda que hai tamén subespecies en América, Africa e Asia. Pódese atopar na península ibérica, onde a súa poboación é abundante e é considerado como peza de caza maior. Nalgúns lugares mesturouse con porcos domésticos asilvestrados creando un xabaril carnivoro máis violento. Na Península Ibérica localízanse dous subespecies que se diferencian polo pelaje, súas scrofa castilianus e súas scrofaa baeticus. A lonxitude do corpo é de 120 cms. e a lonxitude da cola de 22 cms. cunha alzada á cruz de 65 cms. Os machos pesan entre 70 e 90 kg, as femias entre 40 e 65 kg (e ocasionalmente incluso 150 kg). En España e Europa é unha especie cinexética, polo que non se atopa en perigo nin ameazada. O xabaril é un mamífero de tamaño mediano provisto dunha cabeza grande e alongada, na que salientan uns ollos moi pequenos. O pescozo é groso e as patas son moi curtas, o que acentúa aínda máis seu gordecho corpo, no que é maior a altura dos cuartos dianteiros que os traseiros, a diferenza do porco doméstico, que por evolución xenética desenvolveu maila parte posterior do seu corpo, onde localízanse as pezas que acadan máis valor no mercado das carnes.O xabaril compensa a súa mala vista cun importante desenvolvemento do olfato, que lle permite detectar alimento, como trufas ou vexetais e animais baixo terra, ou incluso inimigos a máis de 100 metros de distancia. O oído está tamén moi desenvolvido e pode captar sons imperceptibles para nós.Os seus pelos son grosos e negros medindo entre 10 e 13 cm na cruz e uns 16 cm na punta da cola. A cor da capa ou pelo é moi variable e vai desde cores grisallos a negro escuro, pasando por cores avermellados e marróns. As patas e o contorno do fociño son máis negras có resto do corpo. A crina que percorre o lombo a partir da fronte, se eriza en caso de cólera. O troco de pelo ten lugar para Maio ou Xuño, aínda que a femia con crías muda máis tarde. En verán os pelos son máis curtas.Críalas ou jabatos nacen cunhas características raias lonxitudinais ao longo do corpo, o que deulles o nome de rayones ou listones. Posteriormente estas desaparecen ao longo dos primeiros meses de vida e seu pelaje escurécese, pasando do vermello bermejo ao ano de idade e ao marrón ou negro nas exemplares adultos.O xabaril é de comportamento moi sociable, non é territorialista, e desprázase en grupos matriarcales, normalmente de tres a cinco animais formados por femias e as súas crías, aínda cando se poden ver grupos superiores aos vinte individuos. A xavalina (femia do xabaril) dominante é a de maior idade e tamaño. Os mozos machos dun ano, chamados bermejos, viven na periferia do grupo. Exceptuando o período de celo, os machos en idade reproductora son máis ben solitarios, aínda cando os individuos maiores adoita ir acompañados por un macho máis mozo coñecido como o escudeiro. O xabaril durante o día é normalmente sedentario, pero durante a noite pode percorrer distancias considerables, que poden ir desde os 2 a 14 km por noite, normalmente ao paso cruzado ou ao trote lixeiro, mentres que nas fuxidas pode practicar un vivo galope, que sen embargo só pode manter durante un curto período de tempo.No bosque utiliza case sempre os mesmas pasaxes para súas correrías, pero no caso das femias empreñadas ou con crías, vólvense máis sedentarias. Durante o período de celo, de Novembro a Xaneiro, o xabaril macho busca femias receptivas dun modo tan activo que ás veces chega a esquecerse da súa propia alimentación. En canto atopa unha piase, comeza expulsando aos mozos do ano anterior. En caso necesario, loita contra os seus rivais para conquistar ás xavalinas, xeralmente dous ou tres, e en ocasións ata oito. Os baños de barro desempeñan un importante papel na ecoloxía da especie, considerándose que teñen varias funcións. Así aseguran a súa regulación térmica, en canto que o xabaril non súa ao ter as glándulas sudoríparas atrofiadas. De igual modo considerouse que os baños de barro teñen un importante papel nas relacións sociais da especie e incluso describiuse un papel na selección sexual, de modo que se mentres no verán usan os baños de barro todos os jabalíes, sen distincións de sexo nin idade, durante a época de celo parecen reservadas case exclusivamente aos machos adultos, de modo que considerouse, que estes baños poden estar ligados á persistencia dos cheiros corporais sobre un substrato estable como o que o que proporciona unha capa de barro adherida ao pelo, sen esquecer as funcións de marca territorialista ou incluso sanitarias que teñen para a especie os baños en barro. O xabaril adáptase a todo tipo de hábitats sempre que dispoña dunha mínima cobertura e alimento, aínda que prefire os lugares cunha vexetación alta onde poder camuflarse e abunde a auga para beber e revolcarse na lama e barro. Os seus hábitats predilectos son os encinares e os macizos forestais caducifolios ou mixtos, sobre todo se están pouco visitados e o seu nivel inferior é rico en maleza, zarzas e espinos onde poida revolcarse en seco e ao abrigo do vento. Pero tamén se lle atopa no mato mediterráneo (maquia) e marismas, sen desdeñar as áreas de cultivo, sempre que manteñan unha mínima cobertura de arborado ou arbustos onde protexerse. En caso necesario, nada ben e durante moito tempo. Soporta facilmente os rigores do inverno grazas a seu pelaje e dura capa de pel o que lle permite permanecer no inverno na zona de alta-media montaña sen maiores problemas que os derivados da falta de alimentos.
O MUFLÓN  común ou europeu (Ovis musimon) é un gran artiodáctilo da subfamilia Caprinae que se pode atopar en moitas partes de Europa. Curiosamente, se extinguiu fai milenios deste continente debido á caza excesiva e os cambios climáticos, e quedou relegado ás illas de Córcega, Cerdeña e Chipre, habendo sido introducido con fins cinexéticos nesta última illa durante o Neolítico. En séculos posteriores volveu ao continente de man do home, onde adaptouse perfectamente e hoxe en día é unha especie en expansión, sobre todo nas zonas montañosas. En tempos recentes levouse tamén ás Illas Canarias, Estados Unidos, Nova Celandia e Hawai e numerosos cotos de caza en todo o mundo, incluso en lugares tan afastados como Chile Créese que este animal deu orixe á ovella doméstica (Ovis aries), logo de ser domesticado en Mesopotamia para o ano 9000 antes de Cristo. O muflón é un animal bastante cumprido que pode pesar ata 50 quilos. Aseméllase a unha ovella estilizada de patas e pescozo proporcionalmente máis longos. A la é moito máis curta e de cor pardo escuro, volvéndose abrancazada en morro, ollos, metade inferior das patas, glúteos e ventre. Os machos son máis grandes e robustos que as femias e están dotados de grandes cornos que se curvan a ambos lados da cabeza; as femias, en cambio, non presentan cornos ou tenos de moi escasa lonxitude. No inverno, os machos desenvolven nos costados unhas manchas brancas que non aparecen nos individuos do outro sexo.Trátase dun animal social que vive en pequenos grupos familiares no caso das femias e as súas crías (unha por parto), aos que se agrega un macho na época de celo que é solitario o resto do ano. Para poder incorporarse a unha destas manadas, os machos deben medir antes as súas forzas con outros rivais, entrechocando os seus cornos violentamente. A bóveda craneana está reforzada para diminuír os efectos do impacto, pero isto non logra evitar un leve atordamento dos contendentes tras un golpe especialmente potente.A alimentación é puramente vexetariana, e adoita realizarse pola noite, cando o muflón é máis activo. Os seus inimigos máis perigosos son os lobos, mentres que os linces e aguias adoitan depredar sobre os individuos máis mozos. Ademais da ovella doméstica, o muflón mantén un estreito parentesco con outras especies salvaxes como o Muflón Asiático (Ovis orientalis), o Argalí ou argal (Ovis ammon), o Urial (Ovis vignei), a Ovella das neves ou siberiana (Ovis nivicola), o Muflón das Rocosas ou muflón canadense (Ovis canadensis) e o Carnero de Dall (Ovis dalli).

LE CERF COMMUN , le cerf rouge ou venado (Cervus elaphus), est une espèce largement distribuée par l'Hémisphère nord ? A-t-il documenté quelque 27 sous-espèces différentes avec un rang de distribution qui se depuis le Maghreb, la péninsule ibérienne et la Grande-Bretagne jusqu'à une grande partie de l'Amérique du Nord, qui sont différencié entre eux par la taille, la longueur et la couleur les cheveux et la forme des cuernas ? Les six sous-espèces d'uapitíes de américains, il y a longtemps classés dans l'espèce propre Cervus canadensis sont actuellement classées comme sous-espèces de Cervus elaphus?El cerf commun est d'une grande taille, seulement dépassé par l'Élan dans l'ensemble de de ceux cérvidos vifs, avec une taille ordinaire de de 1.60 à 2.50 mètres longueur et d'un poids dans les mâles de jusqu'à 200 kilos ? Cette espèce présente dimorphisme sexuel, étant les femelles plus petites et moins corpulentas que les mâles ? Le sexe masculin présente cuernas qui renouvellent chaque année et dans quelques sous-espèces un dense melena de cheveux foncés en col et épaules. La couleur des cheveux est normalement brune dans tout le corps sauf le ventre et ce qui est gluteos, blanchâtres, et peut varier dans l'intensité de sa tonalité selon les individus. Les élevages de quelques mois présentent une coloration rougeâtre, avec des taches et des bandes blanches qui les aident à se dissimuler des déprédateurs. Ils sont exclusivement végétariens avec davantage de poids des feuilles sur l'herbe. Les cerfs sont animaux sociaux qui forment des groupes en fonction de son âge et sexe. Les femelles vivent dans des troupeaux dans des dizaines d'exemplaires avec leurs retoños les plus jeunes, tandis que les mâles se déplacent de manière isolée ou dans des groupes plus réduits, de moins de 5 unités ils s'approchent seulement aux femelles à l'époque de zèle (entre août et septembre, selon zone et climat) moment où ils commencent à montrer leurs désirs de se reproduire au moyen de ce qui est berrea et combattent avec les autres mâles par le contrôle d'un harén. À cet effet, les cornes on a développé pendant l'été, en acquérant une plus grande taille, longueur et nombre de pointes au fur et à mesure qu'avance l'âge de l'exemplaire. En automne les cuernas perdent la peau protecteur qui les couvre (les velours), dont les mâles se détachent en étant frotté la tête contre les troncs d'arbres. Pendant toute l'époque de reproduction les mâles ne sont pas nourris et passent toute la journée en combattant entre eux ou en copulando avec les femelles qui ont été gagnées, de telle sorte qu'il ne soit pas rare que beaucoup meurent faim et épuisement pur si l'année a été mauvaise et n'ont pas accumulé de réserves suffisantes pour l'hiver. Ceci affecte généralement de jeunes individus qui terminent généralement la gare sans se reproduire mis en échec par des animaux un plus grand âge et une force. Étant donné cela l'espérance de vie de cette espèce est à peine de 5 ou 6 années pour les mâles, bien qu'ils puissent arriver aux 20 années dans quelques cas. Après l'époque de zèle les mâles abandonnent le troupeau conquis, bien que certains restent en elle une saison. Pour février tous les individus ont déjà perdu leurs cornes et procederan dans les mois suivants à les renouveler. Les femelles preñadas pendant l'automne arrêtent un élevage ou deux 8 mois ensuite, au début de l'été. Ce qui est cervatillos peuvent être levés et suivre à leur mère à le d'à naître peu, mais elle les escondar généralement entre la végétation et régulièrement les amamantar jusqu'aux 3 mois. Par 2 ans les femelles sont déjà adultes tandis que les mâles atteignent la maturité aux 3. Le cerf commun est emprisonné de multiples carnivores, dans notre cas loups, renards, aigles, etc., devant lesquels ont seulement la ressource de la fuite et dans le cas de de ceux plus petits le camouflage, puisque les mâles utilisent rarement leurs cornes pour combattre contre eux, parce qu'ils sont peu effectifs contre les carnivores.
LE CORZO  (Capreolus capreolus) est le membre de la famille de de ceux cérvidos plus petit qu'Eurasie. son secteur de distribution d'étend depuis l'Europe occidentale (où seulement cet absent en Irlande, au Portugal, la Grèce et le nord de la Scandinavie) jusqu'au nord de la Chine. En état adulte le corzo a une hauteur dans la croix de 76 centimètres au maximum et un poids parmi 15 et 30 kilos. Les mâles présentent cuernas petites de 3 pointes qui changent chaque année au début de l'hiver et se elles de développer déjà quand commencera le printemps. Le pelage est brun- rougeâtre dans les deux sexes pendant l'été, en se retournant grisâtre en hiver, tandis qu'apparaît une tache blanche sur la grupa. Le ventre est de couleur plus claire que le dos. Les élevages, au contraire, présentent un manteau rougeâtre saupoudré de nombreuses motas blanches pour augmenter son camouflage avec l'environnement. Sont caractéristiques les cris qui émettent les deux sexes, semblables à un ladrido. le corzo est un animal principalement forestier, qui sale à domaine ouvert à des occasions certaines pendant l'été pour ajouter quelques herbes à son régime, basée la consommation de feuilles arbustes et faibles arbres, ainsi que baies et bourgeons nous tier. Ses habitudes sont crépusculaires, en la voyant se rarement pendant le jour, qu'il passe généralement dissimulé entre la végétation épaisse. Les femelles vivent avec un ou deux élevages qui ont eu cette année. Il est normal que celles-ci passent dissimulées la plus grande partie du temps et la femelle s'approche seulement pour les amamantar, même s'on maintient toujours gardien dans les contiguïtés. Il n'est pas rare que quelques personnes, en découvrant un élevage dans l'épaisseur, le croient abandonnée et elles la lui portent. Celui-ci est probablement le plus grand danger qui guette au corzo, parce qu'il s'adapte rarement à la domestication et meurt le à quelques jours Pour sa part, les mâles ils peuvent être isolés ou vivre avec une femelle et ses élevages. à l'époque de zèle (débuts de l'été) ils se retournent fortement territoriaux et essayent de maintenir à les autres mâles loin de leur secteur d'influence à tout moment, tandis qu'ils essayent d'attirer aux femelles pour aparear avec elles. Le corzo est un de des peu ungulados avec implantation différée, ce pourquoi la fécondation n'est jamais donnée presqu'au moment de l'apareamiento, mais parfois y compris mois ensuite. De toute façon, ce qui est normal est que l'alumbramiento des élevages (un seule dans les mères débutantes, deux dans les accouchements suivants) le corzo se produise au mois de mai est une espèce cynégétique dans toute sa distribution, étant sa chasse une activité très fréquente surtout en Europe centrale et l'Espagne, où il abonde spécialement dans la partie nord, bien qu'il arrive par le sud jusqu'à la Mer d'Alborán.
Ce qui est  JABALÍ   (Ses scrofa), est un mammifère de la famille des suidés présente en Europe, bien qu'il y ait aussi des sous-espèces en Amérique, l'Afrique et l'Asie. Il peut être trouvé dans la péninsule ibérienne, où sa population est abondante et est considérée comme pièce de chasse plus grande. Dans quelques lieux il s'est mélangé avec des porcs domestiques asilvestrados en créant un carnivore plus violent jabalí. Dans la Péninsule Ibérienne on localise deux sous-espèces qui sont différenciées par le pelage, leurs scrofa castilianus et ses scrofaa baeticus. La longueur du corps est de 120 cms. et la longueur de la colle de de 22 cms. avec soulevé à la croix de 65 cms. Les mâles pèsent entre 70 et 90 kg, les femelles entre 40 et 65 kg (et occasionnellement y compris 150 kg). En Espagne et en Europe c'est une espèce cynégétique, ce pourquoi elle n'est pas en danger ni menacée.Ce qui est jabalí est un mammifère de taille moyenne pourvue d'une grande tête et élargie, dans laquelle ils soulignent des yeux très petits. Le col est lourd et les jambes sont très courtes, ce qui acentúa encore plus son corps trapu, dans lequel c'est la plus grande la hauteur des places avant qui ce qui est arrières, contrairement au porc domestique, qui par évolution génétique a développé plus la partie postérieure de son corps, où on localise les pièces qui atteignent davantage de valeur sur le marché des viandes Ce qui est jabalí compense sa mauvaise vue avec un important développement de l'odorat, qui lui permet de détecter de l'aliment, comme truffes ou végétaux et animaux sous terre, ou y compris des ennemis à plus de 100 mètres de distance. L'audition est aussi très développée et peuvent recueillir des sons imperceptibles pour nous Ses cheveux sont lourds et noirs en mesurant entre 10 et 13 cm dans la croix et quelque 16 cm dans la pointe de la colle. La couleur la couche ou les cheveux est très variable et va depuis des couleurs grisâtres à noir à foncé, en passant par des couleurs rougeâtres et marron. Les jambes et la découpe du museau sont plus noires que le reste du corps. La crin qui parcourt l'échine à partir de l'avant, est hérissée en cas de choléra. Le changement de cheveux a lieu vers mai ou juin, bien que la femelle avec des élevages muette plus tard. En été les soies sont plus courtes les élevages ou jabatos ils naissent avec des bandes longitudinales caractéristiques le long du corps, ce qui leur a donné le nom rayonnes ou rubans. Postérieurement celles-ci disparaissent tout au long des premiers mois de vie et son pelage est terni, en passant de la bermejo rouge par an d'âge et à ce qui est marron ou noir dans les exemplaires adultes Ce qui est jabalí il est de comportement très sociable, il n'est pas territorialista, et il se déplace dans des groupes matriarcales, normalement de trois à cinq animaux formés par des femelles et ses élevages, même s'on peut voir des groupes supérieurs aux vingt individus. Ce qui est jabalina (femelle de de ce qui est jabalí) dominante est celle un plus grand âge et une taille. Les jeunes masculins d'une année, appelés bermejos, vivent dans la périphérie du groupe. En exceptant la période de zèle, les mâles en âge reproducteur sont plutôt isolés, même si les individus plus grands est accompagnés généralement par un mâle plus jeune connaissance comme ce qui est escudero. Ce qui est jabalí pendant le jour est normalement sédentaire, mais pendant la nuit il peut parcourir des distances considérables, qui peuvent aller depuis les 2 à 14 km par nuit, normalement au pas croisé ou au trote léger, tandis que dans les fuites il peut pratiquer un galope vif, qui, il peut toutefois seulement maintenir pendant une courte période de temps Dans la forêt, utilise presque toujours les mêmes passages pour ses courrais, mais dans le cas des femelles preñadas ou avec des élevages, elles se retournent plus sédentaires. Pendant la période de zèle, de novembre à janvier, le mâle jabalí cherche des femelles réceptives d'une manière tellement active qu'il arrive parfois à s'oublier de son alimentation propre. Dès qu'il trouve une il piaillerait, il commence à expulser aux jeunes de l'année précédente. Si nécessaire, lutte contre ses rivaux pour conquérir à les jabalinas, généralement deux ou trois, et parfois jusqu'à huit. Les bains de boue effectuent un important rôle dans l'écologie de l'espèce, considérant se qu'ont plusieurs fonctions. Assurent ainsi son règlement thermique, quand ce qui est jabalí non suda en ayant les glandes sudoríparas atrophiées. De manière égale on a considéré que les bains de boue ont un important rôle dans les relations sociales de l'espèce et on a même décrit un rôle dans la sélection sexuelle, de sorte que si tandis qu'à l'été utilisent les bains de boue toute la jabalíes, sans distinction sexe ni âge, pendant l'époque de zèle elles paraissent réservées presqu'exclusivement aux mâles adultes, de sorte qu'on ait considéré, que ces bains peuvent être attachés à la persistance des parfums corporels sur un substrat stable comme celui que celui qui fournit une couche de boue adhérée aux cheveux, sans oublier les fonctions de marque territorialista ou y compris sanitaires qui bains en boue. Ce qui est jabalí s'adapte à tout type d'habitats pourvu qu'il dispose une couverture minimale et un aliment, bien qu'il préfère les lieux avec une haute végétation où pouvoir être camouflé et abonde l'eau pour boire et renverser dans la boue et je balaye. Ses habitats préférés sont les encinares et les volumes forestiers à feuilles caduques ou mixtes, surtout s'ils sont peu visités et son niveau inférieur est riche en broussailles, ronces et aubépines où il peut être renversé en sécheresse et à l'abri du vent. Mais aussi l'il se trouve dans la bruyère méditerranéenne (maquia) et marais, sans dédaigner les secteurs de culture, pourvu qu'ils maintiennent une minimale couverture arborée ou des arbustes où être protégés. Si nécessaire, rien bien et pendant beaucoup de temps. Supporte facilement les rigidités de l'hiver grâce à son pelage et à dure couche de peau ce qui permet de rester en hiver dans la zone d'une montagne incorporation- moyenne sans un plus grand problème que les dérivés du manque d'aliments le muflón commun ou européen (Ovis musimon) c'est un grand artiodáctilo de la subfamille Caprinae qui peut se trouver aux beaucoup des parties de l'Europe. Curieusement, il s'est éteint il y a des millénaires de ce continent étant donné la chasse excessive et les changements climatiques, et a été relégué aux îles Corse, Sardaigne et de Chypre, en ayant été introduit avec des fins cynégétiques dans cette dernière île pendant ce qui est Néolithique. Dans des siècles postérieurs il est retourné au continent de main de l'homme, où il s'est parfaitement adapté et de nos jours est une espèce en expansion, surtout dans les zones montagneuses. En des temps récents on a aussi emmené aux Iles Canaries, les Etats-Unis, la Nouvelle Zélande et Hawaï et nombreuses limites de chasse partout dans le monde, même dans des lieux aussi éloignés que le Chili on croit que cet animal a donné naissance à la brebis domestique (Ovis aries), après être domestiqué en Mesopotamia vers l'année 9000 avant le Christ.
LE MUFLÓN  est un animal assez grand qui peut peser jusqu'à 50 kilos. Ressemble à une brebis stylisée jambes et col proportionnellement plus longs. La laine est beaucoup plus courte et de couleur brune obscure, en se retournant blanchâtre dans morro, des yeux, de la moitié inférieure des jambes, glúteos et du ventre. Les mâles sont plus grands et robustes que les femelles et sont dotés de grandes cornes qui sont courbées aux deux côtés de la tête ; les femelles, par contre, ne présentent pas de cornes ou ils les ont de longueur très faible. En hiver, les mâles développent dans les flancs des taches blanches qui n'apparaissent pas dans les individus de l'autre sexe s'agit d'un animal social qui vit dans de petits groupes familiaux dans le cas des femelles et ses élevages (une par accouchement), à auxquels on ajoute un mâle à l'époque de zèle qui est isolé le reste de l'année. Pour pouvoir s'incorporer à à un de ces troupeaux, les mâles doivent violentement mesurer avant leurs forces avec d'autres rivaux, en entrechocando ses cornes. La chambre forte crânienne est renforcée pour diminuer les effets de l'impact, mais ceci n'obtient pas éviter un étourdissement léger de de ce qui est contendientes après un coup spécialement puissant l'alimentation est purement végétarien, et est effectué généralement le soir, quand le muflón sera plus actif. Ses ennemis plus dangereux sont les loups, tandis que les linces et les aigles dilapident généralement sur les individus plus jeunes. Outre la brebis domestique, le muflón maintient un parenté étroit avec d'autres espèces sauvages comme le Muflón Asiatique (Ovis orientalis), l'Argalí ou argal (Ovis ammon), l'Urial (Ovis vignei), la Brebis des neige ou sibérienne (Ovis nivicola), le Muflón de de ce qui est Rocheuses ou muflón canadien (Ovis canadensis) et le Mouton de Dall (Ovis dalli).  


The COMMON RED DEER ,  red red deer or deer (Cervus elaphus), are a species widely distribuída by the North Hemisphere? Have been documented 27 subspecies different with a distribution rank that estiende from the Magreb, the Iberian Peninsula and Great Britain to great part of North America, which they are different to each other by the size, length and color of the hair and forms of cuernas? The six subspecies of North American uapitíes, long ago classified in the own species Cervus canadensis are classified at the moment as subspecies of Cervus elaphus?El common red deer is of great size, single surpassed by Alce within the set of the alive cervids, with an ordinary size of 1.60 to 2.50 meters in length and weight in the males of up to 200 kilos? This species presents/displays sexual dimorphism, being the small females but and less corpulentas than the males? Masculine sex presents/displays cuernas that renews every year and in some subspecies a dense melena of dark hair in neck and shoulders. The color of the hair is normally brown in all the body except for the belly and the gluteos, off-white, and can vary in the intensity of its tonality according to the individuals. Crias of few months presents/displays a reddish coloration, with white spots and rays that help them to hide of the predators. They are exclusively vegetarian with but weight of the leaves on the grass. The red deers are social animals that form groups based on their age and sex. The females live in herds in tens of unit with their sprouts but jovenes, whereas the males move of solitary form or in reduced groups but, of than 5 units less single approaches the females at the time of fervor (between August and September, according to zone and climate) moment at which they begin to show its desires to reproduce by means of bawls it and fights with the other males by the control of a harem. For it, the horns are had been developing during the summer, acquiring greater size, length and I number of ends as it advances the age of the unit. In autumn cuernas loses the protective skin that covers them (the velvet), of that the males are come off rubbing the head against the trunks trees. During all the time of reproduction the males do not feed and spend all the day fighting among them or copulando with the females that have gained, in such a way that it is not rare that many die of hunger and pure exhaustion if the year has been bad and are no accumulated sufficient reserves for the winter. This usually affects the young individuals that usually finish the station without reproducing defeated by animals of greater age and force. Due to it the life expectancy of this species is of hardly 5 or 6 years for the males, although they can arrive at the 20 years in some cases. After the time of fervor the males leave the conquered herd, although some remain in her one season. For February all the individuals are lost already their horns and you would procederan in the following months to renew them. The pregnant females during the autumn later stop one cria or two 8 months, at the beginning of the summer. The musk deers can rise and follow their mother soon after being born, but it usually escondar them between the vegetation and regularly goes to nurse them until the 3 months. To the 2 years the females already are adult whereas the males reach the maturity to the 3. The common red deer is imprisoned of multiple carnivoros, in our case of wolves, foxes, aguilas, etc., before which single they have the resource of the huída one and in the case of but small the camouflage, since the males rare time use their horns to fight against them, because they are little effective against the carnivoros.
The CORZO  (Capreolus capreolus) is the member of the family of the cervids but small of Eurasia. its area of distribution of extends from western Europe (where single this absentee in Ireland, Portugal, Greece and the north of Scandinavia) to the north of China. In adult state corzo at the most has a height in the cross of 76 centimetros and a weight of between 15 and 30 kilos. The small males present/display cuernas of 3 ends that change every year at the beginning of the winter and they have terminmado themselves to develop already when the spring begins. The coat is brown-reddish in both sexes during the summer, becoming grayish in winter, to the time that appears a white spot on grupa. The belly is of clearer color that the back. The young, on the contrary, presents/displays a reddish mantle sprinkled of numerous white specks to increase their camouflage with the surroundings. The shouts are characteristic that emit both sexes, similars to ladrido.El corzo is a predominantly forest animal, that leave to field opened in counted occasions during the summer to add some low grass to their diet, cradle in the consumption of leaves of shrubs and trees, as well as berries and I appear to tier to us. Their habits are crepusculares, seeing it him rare time during the day, that usually happens hidden between the thick vegetation. The females live with one or two young that has been that year old. It is normal that these happen hidden most of the time and the female only approaches to nurse them, although always watchman in the environs stays. It is not rare that some people, when discovering a young in the thickness, create it left and they take it. This one is probably the greater danger than it watchs to corzo, because rare time adapts to the domesticación and dies to the few días.Por its part, the males can be solitary or to live with a female and its young. At the time of fervor (beginnings of the summer) they strongly become territorial and they try to maintain at any moment to the other males far from its area of influence, to the time who try to attract the females to mate with them. Corzo is one of the few ungulados ones with deferred implantation, reason why the fertilization almost never occurs at the moment of the mating, but sometimes even months later. Anyway, the normal thing is that the lighting of the young (a single one in primerizas mothers, two in the following childbirths) takes place in the month of mayo.El corzo is a cinegetic species in all its distribution, being its hunting a very frequent activity mainly in central Europe and Spain, where it abounds specially in the North part, although arrives by the south until the Sea of Alborán.
The WILD BOAR  (His scrofa), is a mammal of the family of the suidos ones present in Europe, although there are also subspecies in America, Africa and Asia. It is possible to be found in the Iberian Peninsula, where its population is abundant and is considered as piece of greater hunting. In some places carnivoro was mixed with asilvestrados domestic pigs creating a more violent wild boar. In the Iberian Peninsula two subspecies are located that are different by the coat, his scrofa castilianus and his scrofaa baeticus. The length of the body is of 120 cms. and the length of the 22 tail of cms. with one raised to the 65 cross of cms. The males weigh between 70 and 90 kg, the females between 40 and 65 kg (and occasionally even 150 kg). In Spain and Europe it is a cinegetic species, reason why one is not in threatened danger nor. The wild boar is a mammal of medium size provided with a great and extended head, in which they emphasize very small eyes. Neck is heavy and legs are very short, which accentuates still more his dumpy body, in that the height of the front quarters is greater that the buttocks, unlike the domestic pig, that by evolution genetic has developed plus part later of his body, where the pieces that reach more value in the market of carnes.El wild boar compensates their bad Vista with an important development of the sense of smell, that allows to detect food him, like trufas or vegetables and animals under earth, or even enemy are located more than 100 meters of distance. The ear also is very developed and can catch imperceptible sounds for nosotros.Sus hairs are heavy and black measuring between 10 and 13 cm in the cross and about 16 cm in the end of the tail. The color of the layer or hair is very variable and goes from grayish colors to dark black, happening through reddish and brown colors. The legs and the contour of the snout are blacker than the rest of the body. The horsehair that crosses the back from the forehead, bristles in case of rage. The change of hair takes place towards May or June, although the dumb female with young later. In summer the bristles are cortas.Las more young or brave they are born with characteristic longitudinal rays throughout the body, which has given the name them of rayons or strips. Later these disappear throughout the first months of life and its coat is darkened, happening of red Bermejo to the year of age and to brown or black in the units adultos.El wild boar is of very sociable behavior, he is not territorialista, and it moves in matriarcales groups, normally of three to five animals formed by females and their young, even though can be seen groups superior to the twenty individuals. The wild sow (female of the wild boar) dominant is the one of greater age and size. The male young people of a year, bermejos calls, live in the periphery of the group. Excepting the period of fervor, the males in reproductive age are rather solitary, even though the greater individuals usually go accompanied by a male younger well-known like the escudero. The wild boar during the day is normally sedentary, but during the night it can cross considerable distances, that can go from the 2 to 14 km per night, normally to the crossed step or trote light, whereas in the fled ones galope, that nevertheless only it can maintain during a short period of tiempo.En the forest uses almost always such passages for its excursions, but in the case of the pregnant females can practice alive or with young, become more sedentary. During the period of fervor, of November to January, the male wild boar looks for receptive females of a so active way that sometimes it gets to forget his own feeding. As soon as piara finds one, begins expelling the young people from the previous year. In necessary case, it fights against its rivals to conquer the wild sows, generally two or three, and sometimes up to eight. The mud baths play an important role in the ecology of the species, considering itself that they have several functions. Thus they assure his thermal regulation, as soon as that the wild boar does not sweat when having the atrophied glands sudoríparas. Equally it has been considered that the mud baths have an important paper in the social relations of the species and a paper in the sexual selection has been described even, so that if while in the summer all the wild boars use the mud baths, without sex distinctions nor age, during the time of fervor almost exclusively seems reserved to the adult males, so that it has been considered, that these baths can be bound to the persistence of the corporal scents on a stable substrate like which the one that provides a mud layer adhered to the hair, without forgetting the even sanitary functions of territorialista mark or that they have for the species the mud baths. The wild boar adapts to all type of habitats whenever it has a mini cover and food, although prefers the places with a high vegetation where to be able to camouflage itself and the water abounds to drink and to revolcar in mud and mud. Their favorite habitats are encinares and the caducifolios or mixed forest bulks, mainly if little they are visited and its inferior level are rich in weeds, brambles and hawthorns where it can be revolcar in dry and safe from the wind. But also one is in the Mediterranean scrub (maquia) and salt marshes him, without scorning the culture areas, whenever they maintain a mini cover of hoisted or shrubs where to protect itself. In necessary case, nothing well and during long time. It easily supports to the rigors of the winter thanks to his coat and lasts skin layer which allows him to remain in winter in the zone of high-average mountain without greater problems than the derivatives of the common lack of alimentos.
THE MUFLON  or European (Ovis musimon) he is great artiodáctilo of the subfamily Caprinae who can be found in many parts of Europe. Peculiarly, it was extinguished millenia ago of this continent due to the excessive hunting and the climatic changes, and was relegated to the islands of Córcega, Sardinia and Cyprus, having introduced with cinegetic aims in this last island during the Neolithic one. In later centuries it returned to the hand continent of the man, where one adapted perfectly and nowadays it is a species in expansion, mainly in the mountainous zones. In recent times one has also taken to the Canary Islands, the United States, New Zealand and Hawaii and numerous boundaries of hunting anywhere in the world, even in as distant places as Chile is thought that this animal gave origin to the domestic ewe (Ovis Aries), after being domesticated in Mesopotamia towards year 9000 before Christ. Muflón is a quite great animal that can weigh up to 50 kilos. One resembles a streamlined ewe of legs and neck proportionally more lengths. The wool is much more short and of dark brown color, becoming off-white in nose, eyes, inferior half of the legs, glúteos and belly. The males are greater and robust than the females and are equipped with great horns that are curved to both sides of the head; the females, however, do not present/display horns or they have them of very little length. In winter, the males develop in the flanks white spots that do not appear in the individuals of the other sexo.Se deals with a social animal that lives in small familiar groups in the case on the females and its young (one by childbirth), to that adds a male at the time of fervor that is solitary the rest of the year. In order to be able to get up itself to one of these herds, the males must violently measure before their forces with other rivals, entrechocando their horns. The craneana vault is reinforced to diminish the effects of the impact, but this does not manage to avoid a slight daze of the contenders after a blow specially potente.La feeding is purely vegetarian, and usually is made at night, when muflón is more active. Their more dangerous enemies are the wolves, whereas the lynges and eagles usually depredate on the youngest individuals. In addition to the domestic ewe, muflón maintains a close kinship with other wild species like the Asian Muflón (Ovis orientalis), the Argalí or argal (Ovis ammon), the Urial (Ovis vignei), the Ewe of snows or Siberian (nivicola Ovis), the Muflón of Rocky or muflón Canadian (Ovis canadensis) and the Sheep of Dall (Ovis dalli).